Na tien jaar mediterraan Rome dringt Holland zich in al zijn regenachtige zwaarte aan ons op. We moeten aan Bordewijk denken: De lucht lag laag morsig roetig…

Gelukkig hebben we voor aankomst in Nederland al in Italië zoveel zon gehad dat enige afkoeling welkom was. Inmiddels echter is die Romeinse zonne-energie wel ver opgebruikt. We proberen ons nu te verweren met Italiaanse opgewektheid en gaan op zoek naar de voordelen en lichtpuntjes in Nederland.

Het meest behendig hierin is tot nu toe zonder twijfel onze middelste dochter van 11. Van de Arabella’s, Francesca’s en Maristella’s stapt ze moeiteloos over op Raffa, Sterre, Tara en Eisha. Ze is al een heus sleutelkind geworden, iets wat ondenkbaar was in Rome, waar ze altijd met de auto moest worden gehaald en gebracht.

Ondanks de regen, kunnen we na twee weken niet anders concluderen dan dat Nederland een heus kinderparadijs – je zou bijna zeggen een Teletubbieparadijs. Hier heb je een jeugdjournaal, in Italië niet. Nergens worden zoveel kinderboeken gepubliceerd als in Nederland. Nergens lezen ook ouders zoveel kinderboeken.

Voor iemand uit Italië is het verbazingwekkend zo veel bewegingsvrijheid kinderen hier ook in de stad hebben. Er lijkt meer onderling vertrouwen te bestaan, waardoor ouders de kroost meer alleen de deur uit durven te laten gaan.

In Italië was de bewegingsvrijheid van de kinderen zelfs op het schoolplein beperkt. Ze mochten er tot groep zes niet hardlopen op het plein, laat staan in het klimrek klimmen. De leraren waren bang voor claims van ouders.

Het zijn natuurlijk maar eerste indrukken, maar wel dingen die duidelijk verschillen. Neem nou het paardrijden van kinderen. Dat was in Italië onmogelijk zonder verzekering vooraf. Hier zijn onze kinderen onmiddellijk welkom op ponykamp. En een val van het paard wordt afgedaan met een complimentje, vanwege de goede valbreektechnieken van het kind. Een verademing, na een langdurig verblijf in een samenleving waar het onderling wantrouwen een toppunt heeft bereikt.

Dit wil echter niet zeggen dat we Italië niet missen. De kleinste toont haar twijfels in tekeningen van olijfbomen met wel erg weinig blaadjes. De oudste van veertien facebookt en skypt met haar Italiaanse vriendinnen. Via de moderne media beklaagt ze zich over de waterigheid van het Nederlandse voedsel.

Toch is het juist deze oudste die zich het meest heeft verheugd op de terugkeer naar Nederland waar ze tot haar vierde woonde. Ze werd de afgelopen jaren steeds nieuwsgieriger naar haar Hollandse roots, zoals ook geadopteerde kinderen uiteindelijk een keer terug willen om hun herkomst te ontdekken.

Deze nieuwsgierigheid en integratiedrang van de kinderen dwingt ons nu al om onze ritmes aan te passen. In drievoud kregen we van onze kroost het verzoek om het avondeten met twee uur te vervroegen. Op onze verbaasde en gepijnigde uitroep waarom dat nou weer nodig was, zeiden ze: ,,Zes uur eten. Gewoon. Lekker Nederlands doen.’’

De columnreeks 'De Terugkeer' werd uitgezonden in het radioprogramma ,,Met het oog op Morgen”.