Afscheid van Rome - Ik kom terug #1
We puffen even uit op de bank onder de olijfbomen. Vogels zien fluitend hoe het gras in hoog tempo verdort. Het is pas tien uur en het zweet gutst me al van het hoofd. Hier In de Romeinse ochtendhitte vergt iedere beweging een bovenmenselijke krachtsinspanning.
We puffen even uit op de bank onder de olijfbomen. Vogels zien fluitend hoe het gras in hoog tempo verdort. Het is pas tien uur en het zweet gutst me al van het hoofd. Hier In de Romeinse ochtendhitte vergt iedere beweging een bovenmenselijke krachtsinspanning.
Binnen wacht verhuisdoos nummer 65 tot we hem dichtplakken. Het is voorbij. Na tien jaar Rome, komen we terug. Op de Nederlandse tv zagen we deze week teveel mensen met paraplu’s om echt opgewekt te zijn over ons besluit. Maar we denken dat het beter is voor onze kinderen van 4, 10 en 14 om ook een deel van hun jeugd in Nederland op te groeien. Ze hebben hun scholen in Nederland inmiddels getest en mailen al met hun toekomstige klasgenootjes.
Verhuizen is afscheid nemen. Twee weken geleden hielden we onder deze zelfde olijfbomen aan een lange tafel een gigantisch eetfestijn volgens de beste Italiaanse traditie. Al onze vrienden waren er. De wijn vloeide, een pizzabakker haalde veertig pizza’s uit onze buitenoven, de barbecue metselde de Romeinse gasten verder dicht. Een tafereel dat niet zou misstaan in de meest zoete Bertolli-reclame.
We dachten daarmee de zaken mooi te hebben afgerond, maar dat bleek een vergissing. Afscheid nemen blijkt ook moeilijk voor wie achterblijft. Elke dag weer belt wel een vriend om nog één keer samen te eten. Het lichaamsgewicht loopt snel op.
Verhuizen is afscheid nemen. Maar niet alleen van vrienden. Ook van al die spullen die jarenlang nutteloos door het huis slingeren, maar die je niet wilt missen. Juist de nuttige dingen zitten al in dozen. Netjes gerubriceerd. Maar nu kijken we radeloos aan tegen het slingerspul. Houden we het of geven we het weg?
Verhuizen is afscheid nemen. Zelfs van zwerfhond Birillo (kegel). Hij werd een jaar geleden verliefd op onze eigen Nienke. Tot gemeenschap kwam het nooit. Daarvoor was onze dwergschnautzer te frigide. Maar Latin Lover Birillo is sindsdien toch bij haar gebleven. Met zijn ontwapenende onderbeet ontvangt hij haar elke ochtend weer kwispelend als de deur open gaat.
Mogen wij deze Romeo van zijn Julia scheiden? Dit zijn de vragen die ons nu bezig houden. En dan hebben we het nog niet eens over de hoofdvraag. Doen we er goed aan terug te gaan naar Nederland. In tien jaar is er veel veranderd, zegt iedereen. Kunnen we er nog wennen? Kunnen we nog houden van ons vaderland? Hoe zal het op school zijn? Hoe op het werk? Is er werk voor mijn vrouw?
De columnreeks 'De Terugkeer' werd uitgezonden in het radioprogramma ,,Met het oog op Morgen”.