Dat waarvoor we zijn geremigreerd, gaat vandaag beginnen. Nederlandse scholing voor onze kinderen, na tien jaar verblijf in Italië. Zo’n eerste schooldag is nog spannender voor de ouders dan voor de kinderen zelf.

Op de bezorgde vraag van mijn vrouw of ze goed zullen opletten op school, luidde het rebelse antwoord van de middelste helder en duidelijk: ,,Nee’’. Waarna ze de deur achter zich dichtsloeg: vol nieuwsgierigheid naar de nieuwe school.

Zullen ze hun plek vinden in de groep, hebben ze niet te veel taalachterstand? Al het Nederlandse dat ze kennen, leerden ze thuis van mijn vrouw en via de Wereldschool, een instituut dat elke jaar de schoolboeken die kinderen in Nederland krijgen in een grote doos opstuurt.

De komende maanden moet blijken of deze voorbereiding voldoende is geweest en of het remigratieoffer dat we mede voor het onderwijs van de kinderen brengen, zal lonen. Het is niet te voorspellen, maar een keuze op gevoel. We wilden de kinderen ook een Nederlandse jeugd en identiteit meegeven.

Zowel in Italië als in Nederland wordt in de media geklaagd over het onderwijs. Maar nu we in beide landen vele scholen hebben bezocht, kunnen we concluderen dat de Nederlandse scholen er qua gebouw en qua leermiddelen gemiddeld beter aan toe zijn dan de Italiaanse.

Neem het kleuteronderwijs. In Italië moesten we op dag 1 een doos vol materiaal meebrengen: rollen wc-papier, papieren zakdoekjes, klei, zeep, Prit-stift, keukenrollen, viltstiften. 500 A-viertjes, en zelfs maïsmeel om de zandbak te vullen, want zand is vies volgens Italiaanse scholen.

In Nederland leveren de scholen al dit materiaal gewoon!

Zwaar onder de indruk zijn we van het interactieve schoolbord, waarop onze jongste vandaag de letter K in regenboogkleuren mocht natekenen. Nooit gezien.

En dan de zeden en gewoonten op school. We mochten zomaar de klas in om onze jongste daar af te geven. We mochten zelfs even blijven zitten. In Italië worden de ouders bij het hek van de publieke school tegengehouden door de bidello, de conciërge. Scholen zijn er forten die de opvoeding van de jeugd lijken te willen beschermen tegen de kwalijke invloed van de ouders. Het wantrouwen tussen ouders en scholen is er zeer groot.

In een poging gelijkheid te suggereren dragen de peuters in Italië allemaal een schoolschort: blauw voor de jongens natuurlijk roze voor de meisjes.

De kinderen eten een biologisch verantwoord driegangenmenu. De eerste jaren als we ze van school haalden, was het antwoord van de juf op de vraag hoe het gegaan was altijd steevast: ,,prima, ze heeft alles opgegeten en ook nog een tweede keer opgeschept’’.

Scholen concurreerden er in de aanmeldingsperiode zelfs met de kwaliteit van de pasta. Of dit inderdaad een onmisbare kwaliteit voor een school is, moet nu hier in Nederland gaan blijken. Of ons remigratieoffer het juiste is, zal misschien over 15 jaar duidelijk worden. Nederlandse vrienden in Rome, die hetzelfde deden, hebben ons beloofd dat de kinderen ons uiteindelijk dankbaar zullen zijn. Laten we het hopen.

De eerste schooldag  viel in ieder geval niet tegen. Op de vraag hoe het op school was klonk een volmondig ,,goed’’ uit de kindermonden.

De columnreeks 'De Terugkeer' werd uitgezonden in het radioprogramma ,,Met het oog op Morgen”.